Obłok międzygwiazdowy | Lokalne zagęszczenia gazu i pyłu w ośrodku międzygwiazdowym, głównym budulcem obłoków jest wodór |
Obłok molekularny | Typ obłoku międzygwiazdowego, w którym gęstość wodoru jest wystarczająco duża, a temperatura odpowiednio niska, aby formowały się molekuły wodoru H2 |
Protogwiazda | Tworząca dopiero się gwiazda - jeszcze przed dojściem do ciągu głównego |
Globula Boka | Rodzaj ciemnej mgławicy, składającej się z gęstego pyłu i gazu, w których ma miejsce proces tworzenia się gwiazd. |
Czarny karzeł | Gwiazda poza ciągiem głównym |
Brązowy karzeł | Gwiazda o masie mniejszej od 0,08 masy słońca. |
Biały karzeł | Masa mniejsza od 1/4 masy słońca - powstaje po śmierci gwiazdy na ciągu głównym |
Mgławica planetarna | Obłok gazu i pyłu powstałego z zewnętrznych warstw gwiazdy kończącej etap syntezy jądrowej we wnętrzu. W centrum takiego obiektu odkrywane są zwykle białe karły, w które zamieniają się gwiazdy po utracie otoczki. |
Nowa karłowata | Gwiazda zmienna, w rzeczywistości ciasny układ podwójny złożony z gwiazdy podobnej do Słońca i białego karła, ściągającego grawitacyjnie materię ze swojej towarzyszki. |
Zmienna nowopodobna | Gwiazda wybuchowa, ciasny układ podwójny złożony z białego karła i gwiazdy ciągu głównego |
Nowa klasyczna | Gwiazda wybuchowa, w rzeczywistości ciasny układ podwójny złożony z białego karła i gwiazdy ciągu głównego lub nieco odewoluowanej gwiazdy. |
Nowa powrotna | Gwiazda wybuchowa o amplitudzie zmienności nowej klasycznej, ale której wybuch zaobserwowano ponownie. |
Żółty karzeł | Gwiazda ciągu głównego od 0,8 do 1,4 masy słońca |
Czerwony karzeł | Gwiazda ciągu głównego, masa mniejsza od 1/3 masy słońca, czas życia bardzo długi - do bilionów lat. |
Błękitny karzeł | Hipotetyczna gwiazda powstała z czerwonego karła, kiedy ten wyczerpie większość zapasów paliwa wodorowego. |
Podolbrzym | Gwiazdy jaśniejsze od gwiazd z ciągu głównego, ale nie tak jasne jak prawdziwe olbrzymy. |
Czerwony olbrzym | Gwiazda poza ciągiem głównym, po zsyntetyzowaniu helu w jądrze zaczyna syntetyzować hel z ... |
Wolfa-Rayeta | Gwiazdy W-R odkryli w 1867 roku francuscy astronomowie Charles Joseph Étienne Wolf i Georges Rayet |
Błękitny olbrzym | Gwiazda na ciągu głównym, o typie widmowym O lub B należąca do III klasy jasności. |
Błękitny maruder | Gwiazdy, które są znacznie gorętsze i bardziej błękitne, niż inne gwiazdy gromady o tej samej jasności, przez co wydają się znacznie młodsze |
Błękitny nadolbrzym | To gwiazdy na ciągu głównym, są wyjątkowo gorące i jasne. |
Hiperolbrzym | Najjaśniejsze i największe gwiazdy mające klasę jasności 0. Są niezwykle rzadkie. Najbliższy Ziemi hiperolbrzym to VV Cephei, odległy od Ziemi o około 3000 lat świetlnych |
Cefeida | Świeca standardowa, obiekt astronomiczny o znanej absolutnej wielkości gwiazdowej. Porównując znaną jasność absolutną z jasnością pozorną (obserwowaną) możemy wyznaczyć odległość do takiego obiektu. |
Supernowa | Nazwa tej gwiazdy nie oddaje istoty jej istnienia... |
Hipernowa | Hipotetyczny rodzaj wysokoenergetycznej supernowej powstający, gdy wyjątkowo masywna gwiazda zapada się na skutek ustania w niej reakcji termojądrowych. |
Supernowa typu Ia | Odmiana supernowej powstająca w wyniku eksplozji białego karła. |
Supernowa typu Iax | Słabsza odmiana supernowej typu Ia. |
Nowa Czerwona | Wybuch powstający w wyniku łączenia się dwóch gwiazd w jedną; nazwa pochodzi od charakterystycznej krzywej blasku z czerwonym kolorem wybuchu i silnym poblaskiem w podczerwieni. |
Pair-instability- supernowa | Supernowa powstająca z powodu niestabilności kreacji par. |
Fałszywa supernowa | Kosmiczna eksplozja pozornie wyglądająca jak supernowa, ale w odróżnieniu od prawdziwiej supernowej, niekończąca się rozerwaniem gwiazdy, w której została zainicjowana. |
Gwiazda neutronowa | Poza ciągiem głównym - zapadająca gwiazda o masie większej od 1/4 masy słońca zapada się dalej. |
Pulsar | Poza ciągiem głównym - najpopularniejsza w środowisku naukowym teoria głosi, że pulsar jest rodzajem gwiazdy neutronowej. |
Pulsar rentgenowski | Typ rentgenowskiego układu podwójnego składający się z gwiazdy neutronowej o bardzo silnym polu magnetycznym i gwiazdy ciągu głównego |
Berster rentgenowski | Klasa ciasnych układów podwójnych, w których jeden składnik jest zwykłą gwiazdą podobną do Słońca, a drugi gwiazdą neutronową. |
Anomalny pulsar rentgenowski | Typ wolnorotującego pulsara (okresy obrotu 12 znanych obecnie, listopad 2012, obiektów tego typu mieszczą się w przedziale od dwóch do dwunastu sekund. |
Magnetar | Obiekt zwarty (gwiazda neutronowa lub hipotetyczna gwiazda kwarkowa), posiadający bardzo silne pole magnetyczne, B>1010 T (1014 Gs), emitujący w sposób regularny (pulsy) lub nieregularny (błyski) promieniowanie gamma oraz promieniowanie rentgenowskie. |
Gwiazda dziwna | lub gwiazda dziwna, hipotetyczna gwiazda zbudowana z materii dziwnej... |
Nowa kwarkowa | Hipotetyczny typ supernowej, powstający w wyniku kolapsu gwiazdy neutronowej do gwiazdy kwarkowej poprzez proces „zmiany kolorów”. |
Czarna dziura | Zapadająca gwiazda o masie większej od 3 mas słońca wytworzy czarną dziurę |
Gwiazda zmienna zaćmieniowa | Gwiazda która obserwowana na ziemskim niebie wykazuje zmiany w swojej jasności |
Szukaj na tym blogu
poniedziałek, 25 maja 2020
HIPOTEZA HIPERWSZECHŚWIATA
niedziela, 24 maja 2020
Gwiazda neutronowa
SNR 0540-69.3 źródło: NASA/CXC/SAO
![]() |
W wyniku wybuchu supernowej powstaje gwiazda neutronowa |
Obraz Chandry ukazujący obiekt SNR 0540 - 69.3 dobitnie wykazuje niezwykłą moc jaka się uwalnia, kiedy eksploduje masywna gwiazda. Implozja wtłacza materiał umierającej gwiazdy w niezwykle gęstą gwiazdę neutronową, inicjując eksplozję która wysyła falę uderzeniową w przestrzeń o prędkości 5 milionów mil na godzinę. Obraz ukazuje centralny biały blask wysokoenergetycznych cząstek o długości 3 lat świetlnych stworzony przez szybko obracającą się gwiazdę neutronową. Otaczający gwiazdę neutronową biały blask jest powłoką gorącego gazu o szerokości 40 lat świetlnych w średnicy, wskazujący czoło napierającej fali uderzeniowej super nowej.
Obracając się z szybkością 20 razy na sekundę SNR 0540-69.3 generuje moc równoważną 30 000 Słońcom.
Pulsar ten, jest bardzo podobny do sławnego pulsara Crab Nebula (mgławica Kraba). Zarówno SNR 0540-69.3 jak i Crab obracają się szybko, obydwa pulsary emitują niezwykłą moc promieniowania rentgenowskiego i wysokoenergetycznych cząstek, obydwie gwiazdy są zanurzone w magnetycznych chmurach wypelnionych wysokoenergetycznymi cząstkami.
Pulsar ten, jest bardzo podobny do sławnego pulsara Crab Nebula (mgławica Kraba). Zarówno SNR 0540-69.3 jak i Crab obracają się szybko, obydwa pulsary emitują niezwykłą moc promieniowania rentgenowskiego i wysokoenergetycznych cząstek, obydwie gwiazdy są zanurzone w magnetycznych chmurach wypelnionych wysokoenergetycznymi cząstkami.
czwartek, 21 maja 2020
Obiekty odległe
Grupa Lokalna Galaktyk to grupa ponad 50 galaktyk, do której należy również nasza galaktyka; Droga Mleczna. Grupa ta rozciąga się na obszarze około jednego megaparseka (106 pc). Galaktyki Grupy Lokalnej tworzą system połączony siłą grawitacji i poruszają się przez kosmos jako jedna całość, w odróżnieniu od innych galaktyk, które oddalają się od nas. Obiekty odległe to te, które się od nas oddalają zgodnie z prawem Hubble.
Zgodnie z hipotezą Wielkiego Wybuchu wszystkie galaktyki są połączone siłami grawitacji i te bliskie, i te odległe. Wprowadzenie wyjątku dla systemu połączonego siłą grawitacji dla Grupy Lokalnej Galaktyk jest brakiem konsekwencji w wyjaśnianiu zjawiska ucieczki galaktyk.
W wyjaśnieniu reguły według której pewne galaktyki nie uczestniczą w ekspansji wszechświata, pomoże nam wprowadzenie odziaływania grawitacyjnego relacji:
- galaktyka - galaktyka
- galaktyka - ciemna materia
Zgodnie z Nową Hipotezą, pomiędzy galaktykami w wyniku przyrostu masy Wszechświata, następuje przyrost cząstek ciemnej materii (przyrost przestrzeni). Przyrost przestrzeni między galaktykami bliskimi jest bardzo mały. Przyciąganie grawitacyjne pomiędzy galaktykami Grupy Lokalnej przeważa nad przyciąganiem relacji galaktyka - ciemna materia. Natomiast przyciąganie grawitacyjne pomiędzy galaktykami odległymi, jest na tyle małe, że zwycięża przyciąganie grawitacyjne relacji galaktyka - ciemna materia. Pomimo tego, że wszystkie galaktyki są połączone siłami grawitacji, to dla obiektów odległych nie ma to znaczenia. Obiekty odległe oddalają się od nas na fali ekspansji przestrzeni, ponieważ połączenie między galaktykami siłami grawitacji zostało zdominowane połączeniem grawitacyjnym relacji obiekt kosmiczny ciemna materia.
Galaktyki oddalają się na skutek przyrostu ciemnej materii /przestrzeni/ w objętości czarnej dziury. Przyrost ciemnej materii następuje jednocześnie w całej objętości, przyrost ten, nie ma środka ani krawędzi. Każdy obserwator, niezależnie w którym punkcie wszechświata się znajduje, patrzący na obiekty odległe ma wrażenie, że znajduje się w centrum wybuchu.
niedziela, 17 maja 2020
Siły pływowe
Ten artykuł dotyczy sił pływowych wywołanych przez czarną dziurę w ciemnej materii wszechświata. Zobacz też: inne znaczenie tego słowa w Wikipedii.
Każda czarna dziura jest zanurzona w ciemnej materii Wszechświata. Nowa hipoteza zakłada, że czarna dziura o masie gwiazdowej tworzy w swoim sąsiedztwie siły pływowe w ciemnej materii powodujące zmianę jej gęstości i przemieniające ciemną materię w materię zwykłą, która wyświeca się w postaci dysku akrecyjnego. Na czarną dziurę opada materia zwykła powstała z ciemnej materii Wszechświata. Po przekroczeniu horyzontu zdarzeń ulega kolapsowi i staje się ciemną materią czarnej dziury, która jest nieporównywalnie gęstsza od ciemnej materii w Wszechświecie.
Super masywne czarne dziury znajdujące się w centrach galaktyk, oprócz dysku akrecyjnego tworzą halo galaktyki które charakteryzuje się m.in. tym że obraca się wraz z centralną czarną dziurą galaktyki. W halo galaktyki powstają rejony różnic gęstości ciemnej materii, a w nich rejony gwiazdotwórcze będące ciemną materią przemieniającą się w materię. Gwiazdy w galaktykach powstają w rejonach gwiazdotwórczych, z materii utworzonej z ciemnej materii, a nie z materii nie wiadomo jak tam zebranej.
wtorek, 12 maja 2020
wtorek, 5 lutego 2019
Poczerwienienie grawitacyjne
Efekt poczerwienienia grawitacyjnego jest przewidywany przez ogólną teorię względności. Polega on na rozciągnięciu długości fali elektromagnetycznej (światła) w stronę koloru czerwonego (fal dłuższych) w silnym polu grawitacyjnym.
Zobacz poczerwienienie grawitacyjne w Encyklopedii PWN
Zobacz poczerwienienie grawitacyjne w artykule Uranii
Zobacz poczerwienienie grawitacyjne w artykule "Kwazary na właściwych miejscach" na stronie news.astronet.pl
Subskrybuj:
Posty (Atom)