Według Nowej Hipotezy, przed wieloma miliardami lat, a może wcześniej, w nadwszechświecie kończyła swój żywot pewna gwiazda. Jej zwłoki miały wystarczającą masę do przeobrażenia się w czarną dziurę. Ta przyszła czarna dziura to nasz Wszechświat.
Zanim powstała czarna dziura, czyli nasz Wszechświat, zapadająca się pod własnym ciężarem masa gwiazdy, niepowstrzymywana przez reakcje termojądrowe została ściśnięta siłą grawitacji własnej masy poniżej promienia Schwarzschilda. Stało się to poprzez kolaps fundamentalnych cząstek materii, przenoszący czwarty wymiar przestrzenny masy omawianej gwiazdy na niższy poziom. Fundamentalne cząstki które uległy kolapsowi stały się ciemną materią czyli przestrzenią nowo powstałej czarnej dziury/Wszechświata. Tak w wielkim skrócie powstał nasz Wszechświat, który teraz "żywił" się ciemną materią z nadwszechświata, czyli z macierzystej czarnej dziury.
Ta czarna dziura/nasz Wszechświat była wypełniona ciemną materią, o nieporównywalnie większej gęstości niż gęstość ciemnej materii naszego nadwszechświata. W przypadkowych rejonach ciemnej materii tworzyły się niewielkie ilości fundamentalnych cząstek materii.
Minęły miliardy lat zanim czarna dziura/nasz Wszechświat osiągnęła masę i rozmiary stosowne do uruchomienia mechanizmów rządzących Wszechświatem. Powstały obszary o zróżnicowanej koncentracji materii zwykłej, a przyciąganie grawitacyjne zbijało cząstki w ośrodki o coraz większej gęstości. W obszarach o największej gęstości utworzyły się pierwsze olbrzymie, samotne gwiazdy zbudowane z wodoru i helu. Ich cykl ewolucyjny trwał krótko, około miliona lat. Były to gwiazdy III populacji.
Część tych pierwszych gwiazd, a być może wszystkie, skończyła swój żywot jako pierwsze czarne dziury. Te pierwsze czarne dziury stały się pierwszymi kwazarami, które po miliardach lat urosły do pozycji centralnych czarnych dziura w nowo formujących się galaktykach. Rozpoczął się nowy etap w historii ewolucji Wszechświata. Powstały warunki do tworzenia się galaktyk. Według Nowej Hipotezy Ewolucji Wszechświata czarna dziura tworzy każdą galaktykę.
JAK POWSTAŁY PIERWSZE GALAKTYKI
Z pierwszych gwiazd olbrzymów powstały pierwsze czarne dziury. Ich pokarmem była wszechobecna ciemna materia. Czarne dziury są obiektami, zdolnymi wystarczająco dynamicznie generować siły pływowe w gęstości ciemnej materii wokół czarnej dziury, aby w wyniku tego procesu powstawała materia zwykła.
Według nowej hipotezy cały wszechświat w dużej koncentracji jest wypełniony cząstkami ciemnej materii. Jeżeli w jakiejś części wszechświata następuje zwiększenie koncentracji ciemnej materii ponad dopuszczalną wartość za sprawą sił pływowych, to z ciemnej materii formuje się materia zwykła. Nie należy zwiększenia koncentracji ciemnej materii pod wpływem sił pływowych utożsamiać z błędnymi opiniami, że w Wszechświecie w pewnych obszarach jest ciemnej materii więcej, a w innych nie ma w ogóle.
Co w galaktykach zmusza gwiazdy do jednoczesnego wirowania jakby były połączone wspólną płaszczyzną? To wiruje ciemna materia opadająca na centralną czarną dziurę, a gwiazdy wirują wraz z nią skutkiem wzajemnego oddziaływania grawitacyjnego relacji ciemna materia i materia zwykła. Aby przedstawić problem obrazowo to czarna dziura w centrum galaktyki jest dużym pojemnikiem do którego stara się wepchnąć ciemna materia, którą jest wypełniony Wszechświat. Ciemna materia zachowując się jak płyn spływający do naczynia przez wąskie gardło formuje galaktykę i dysk akrecyjny. W galaktyce są miejsca sprzyjające do tworzenia się materii zwykłej z ciemnej materii - tam rodzą się młode gwiazdy. Bezpośrednio w sąsiedztwie czarnej dziury warunki do formowania się materii zwykłej z ciemnej materii są szczególnie korzystne - tam dysk akrecyjny wyświeca wytworzone ciepło. Czarna dziura jest zlewem mniej lub bardziej izotropowym przez co galaktyki przyjmują kształty od spiralnych do kołowych.
Opadającej bezpośrednio na czarną dziurę ciemnej materii towarzyszą ogromne zaburzenia jej gęstości, siły pływowe. W miejscach tych zaburzeń, z ciemnej materii powstają fundamentalne cząstki materii. Najbardziej dynamicznym obszarem jest bezpośrednie sąsiedztwo czarnej dziury, gdzie mocą jej sił pływowych ciemna materia przemienia się w materię tworząc dysk akrecyjny. Do czarnej dziury wpada materia zwykła, wyłącznie materia zwykła uformowana z ciemnej materii wszechświata w którym czarna dziura powstała. Wyjaśnia to powstanie dysku akrecyjnego kwazarów w rejonie gdzie brakuje materii zwykłej. Źródłem energii wypromieniowywanej przez dysk akrecyjny kwazara są procesy takie jak fale czy oscylacje które zatracają energię z powodu tarcia lub turbulencji. Tracona energia przekształca się w ciepło, przez co podnosi temperaturę układu prowadząc do silnego grzania, powoduje że materia ta staje się gorącą plazmą. Istotnym elementem tego procesu jest fakt że powstała materia zostaje pochłonięta przez czarną dziurę.
Drugim przypadkiem przemiany ciemnej materii na materię zwykłą są obszary gwiazdotwórcze powstające w zaburzeniach jej gęstości ulokowane w halo galaktyki.
Według Nowej Hipotezy Ewolucji Wszechświata, część czarnych dziur podczas niektórych wybuchów supernowych jest wyrzucana z galaktyki w przestrzeń między galaktyczną stając się zalążkami nowych galaktyk.
Te zalążki galaktyk to kwazary.
PARADOKSY BARDZO OGLEGŁYCH KWAZARÓW
To, że kwazary są bardzo odległe, bardzo stare, bardzo jasne i że oddalają się z nie prawdopodobnymi prędkościami, porównywalnymi z prędkością światła, wydedukowano tylko z jednej przesłanki, z wartości przesunięcia ku czerwieni ich elektromagnetycznego widma. Trzymając się kurczowo Prawa Hubble'a otrzymano najpierw olbrzymie prędkości i odległości. Następnie uwzględniając fakt, iż kwazary to obiekty niewielkie /wielkość gwiazdy/, wywnioskowano, że musi cechować je fenomenalna jasność, skoro widzimy je z bardzo dużych odległości.
Wiele wskazuje na to, że obserwowane kwazary leżą znacznie bliżej niż się sądzi, są znacznie młodsze, nie oddalają się z ogromnymi prędkościami, ich jasności są grubo przeszacowane.
Dla kwazarów nie ma miejsc bardziej lub mniej właściwych, każde jest równie dobre. Biorąc jednak pod uwagę, że kwazary to obiekty bardzo małe, to należy oczekiwać, że widzimy tylko kwazary związane z niezbyt odległymi galaktykami.
Przesunięcie ku czerwieni widma kwazarów może być różne dla różnych kwazarów, ale wartość tego przesunięcia ma się nijak do ich wieku, odległości od nas i prędkości oddalania.
Wielki amerykański astronom Fred Hoyle twierdził, że kwazary są związane z pobliskimi galaktykami i są czymś, co przez te galaktyki zostało wystrzelone.
Kwazar to czarna dziura, która jest otoczona przez dysk akrecyjny uformowany z fundamentalnych cząstek materii powstałej z ciemnej materii opadającej na kwazara. A ciemnej materii nigdzie we wszechświecie nie brakuje, w dużej koncentracji wypełnia cały kosmos.
Przyczyną wyrzucania czarnych dziur z galaktyki może być wybuch supernowej który uformował i wyrzucił czarną dziurę poza galaktykę.
Krótko o kwazarach według Nowej Hipotezy:
Drugim przypadkiem przemiany ciemnej materii na materię zwykłą są obszary gwiazdotwórcze powstające w zaburzeniach jej gęstości ulokowane w halo galaktyki.
Według Nowej Hipotezy Ewolucji Wszechświata, część czarnych dziur podczas niektórych wybuchów supernowych jest wyrzucana z galaktyki w przestrzeń między galaktyczną stając się zalążkami nowych galaktyk.
Te zalążki galaktyk to kwazary.
PARADOKSY BARDZO OGLEGŁYCH KWAZARÓW
To, że kwazary są bardzo odległe, bardzo stare, bardzo jasne i że oddalają się z nie prawdopodobnymi prędkościami, porównywalnymi z prędkością światła, wydedukowano tylko z jednej przesłanki, z wartości przesunięcia ku czerwieni ich elektromagnetycznego widma. Trzymając się kurczowo Prawa Hubble'a otrzymano najpierw olbrzymie prędkości i odległości. Następnie uwzględniając fakt, iż kwazary to obiekty niewielkie /wielkość gwiazdy/, wywnioskowano, że musi cechować je fenomenalna jasność, skoro widzimy je z bardzo dużych odległości.
Wiele wskazuje na to, że obserwowane kwazary leżą znacznie bliżej niż się sądzi, są znacznie młodsze, nie oddalają się z ogromnymi prędkościami, ich jasności są grubo przeszacowane.
Dla kwazarów nie ma miejsc bardziej lub mniej właściwych, każde jest równie dobre. Biorąc jednak pod uwagę, że kwazary to obiekty bardzo małe, to należy oczekiwać, że widzimy tylko kwazary związane z niezbyt odległymi galaktykami.
Przesunięcie ku czerwieni widma kwazarów może być różne dla różnych kwazarów, ale wartość tego przesunięcia ma się nijak do ich wieku, odległości od nas i prędkości oddalania.
Wielki amerykański astronom Fred Hoyle twierdził, że kwazary są związane z pobliskimi galaktykami i są czymś, co przez te galaktyki zostało wystrzelone.
Kwazar to czarna dziura, która jest otoczona przez dysk akrecyjny uformowany z fundamentalnych cząstek materii powstałej z ciemnej materii opadającej na kwazara. A ciemnej materii nigdzie we wszechświecie nie brakuje, w dużej koncentracji wypełnia cały kosmos.
Przyczyną wyrzucania czarnych dziur z galaktyki może być wybuch supernowej który uformował i wyrzucił czarną dziurę poza galaktykę.
Krótko o kwazarach według Nowej Hipotezy:
- kwazar który opuścił galaktykę staje się jądrem nowej galaktyki.
- Nieprawdą jest, że oddalają się od nas z ogromnymi prędkościami
- Dla kwazarów każde miejsce w kosmosie jest równie dobre, ale obserwujemy tylko te niezbyt odległe.
- Przesunięcie ku czerwieni ich elektromagnetycznego widma spowodowane jest głównie poczerwienieniem grawitacyjnym a nie zjawiskiem Dopplera.
Źródłem promieniowania kwazara jest materia znajdująca się w bardzo silnym polu grawitacyjnym, gdzie tempo wszelkich procesów według zegara obserwatora zewnętrznego niezmiernie się spowalnia. Każda fala elektromagnetyczna wypromieniowana przez kwazara, z naszego punktu widzenia wydaje się być dłuższa. Przesunięcie ku czerwieni widma elektromagnetycznego kwazarów jest więc spowodowane grawitacyjnym poczerwienieniem a nie efektem Dopplera, i nieprawdą jest, że kwazary oddalają się od nas z ogromnymi prędkościami. Z tego samego powodu nie możemy zastosować prawa Hubble'a do określenia odległości do nich. Według nowej hipotezy kwazary nie są tak odległe, nie oddalają się z ogromnymi prędkościami i nie cechuje je tak fenomenalna jasność jak to wynika z oficjalnych naukowych oszacowań.
W bezpośrednim sąsiedztwie czarnej dziury, kwazara, opadaniu ciemnej materii na powierzchnię czarnej dziury, towarzyszą zaburzenia gęstości ciemnej materii, powodujące przekształcenia ciemnej materii w materię zwykłą, jednocześnie wydziela się duża ilości energii w postaci promieniowania elektromagnetycznego. Każda czarna dziura, niezależnie od tego czy w jej sąsiedztwie występuje materia zwykła, czy nie, otoczona jest opadająca na jej powierzchnię materią, powstałą z ciemnej materii, wyświecającą w dysku akrecyjnym, część utraconej grawitacyjnej energii potencjalnej.
W halo galaktyki, skutkiem grawitacyjnego oddziaływania centralnej czarnej dziury, w zaburzeniach gęstości ciemnej powstaje materia, a następnie rejony gwiazdotwórcze.
Tak powstały pierwsze galaktyki we Wszechświecie. A utworzyły się one z czarnych dziur pierwszej generacji, te z kolei z pierwszych czarnych dziur, które były skutkiem kolapsu pierwszych gwiazd olbrzymów. Galaktyki te, znajdują się dzisiaj w centrach gromad.
Centralne czarne dziury wewnątrz jądra galaktyki nazywane często są Active Galaktic Nuclei, lub AGN i w dalszej części będę używał tego skrótu. Skrót ten oznacza Aktywne Galaktyczne Jądro.
Rozrastanie się rozmiarów galaktyki następuje na skutek wzrostu masy AGN, a skutkiem tego i obszaru wirowania ciemnej materii, czyli obszaru w którym z ciemnej materii tworzy się materia.
Odwrotnie, niż w standardowych hipotezach ewolucji galaktyk, według Nowej hipotezy ilość materii w obszarze galaktyki systematycznie wzrasta. Strumień gazu opadający na AGN jest coraz potężniejszy.
Wzrost rozmiarów galaktyk poprzez łączenie się w wyniku kolizji, to wyjątki, a nie reguła. Pierwotnym surowcem do rozbudowy masy galaktyki jest zawsze ciemna materia, a zapasy jej są nieograniczone. Czy więc rozmiary galaktyk rosną w nieskończoność?
Tak, i nie tylko rozmiary galaktyk, także i rozmiary AGN. Rozmiary i masa centralnych czarnych dziur będzie rosła nieskończenie, ponieważ AGN-y nie tylko pożerają materię, także ją tworzą. Krótko mówiąc AGN-y pożerają materię, które same sobie wyprodukowały z ciemnej materii, a im więcej jej pożerają, tym więcej jej tworzą.
Zderzenie dwóch galaktyk, może owocować powstaniem galaktyki z podwójnym układem czarnych dziur wewnątrz, albo galaktyk bez Centralnej Czarnej Dziury.
Część czarnych dziur, "wypluwane" są poza galaktykę z prędkością wynoszącą tysiące kilometrów na sekundę. Wyrzucone czarne dziury tworzą po miliardach lat gromadę galaktyk.
Poprzednia strona: Ekspansja wszechświata
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz